Terwijl we dicht bij de Kamnik-Savinja Alpen rijden, vallen de zware regendruppels langzaam weg en dikke zwarte wolken scheuren uiteen en bieden een glimp van de bergen. Velika Planina, een hoog alpenplateau aan de zuidelijke rand van de Alpen, op slechts 30 kilometer van Ljubljana, begon na een lange winter net wat groenachtige tinten te vertonen in de uitgestrekte bruine velden, maar over minder dan twee maanden zullen de koeien uit de naburige dorpen al aan het grazen in die hooglandweiden. Maar in april, als de sneeuw wegsmelt, staat Velika Planina bekend om iets anders. Elk jaar breken er tapijten van paarse krokussen uit, waardoor Velika Planina een bloeiende plek wordt, rechtstreeks uit een sprookje!
We hadden een houten hut geboekt met Alpenresorts en waren opgewonden om de volgende drie dagen in de bergen door te brengen. Hoewel het niet zo leek, kon de timing niet perfecter zijn. Drie weken voordat de velden nog onder de sneeuw lagen, kwam eindelijk de warme lentezon die het snel smolt. Nog geen week later bedekte een grote sneeuwval Planina met nog een halve meter. Op dit punt had ik alle hoop op het zien van krokussen opgegeven! In plaats daarvan, uit serendipiteit, steeg de temperatuur een week voor ons vertrek boven de 20 graden en begonnen de eerste foto’s van krokussen op Instagram te verschijnen terwijl we aan het inpakken waren! (hey, check out Het Instagram-account van Slovenië verkennen!)
We reden naar de hoogste parkeerplaats, Mačkin Kot, deden drie dagen zware rugzakken vol water, eten en kleren aan en gingen op weg naar onze hut. De nevels dansten in de wind en donkere wolken besprenkelden het land af en toe met pluizige sneeuwvlokken. Gesloten, beschermd tegen de kou, sierden de krokussen de velden en gaven ze nederig wat kleur aan een verder grijze dag.
Onderweg dacht ik aan onze voorouders en de eindeloze inspanning die ze deden om de koeien van lager in het dal naar de hoge alpenweiden te brengen. Eenmaal daarboven moesten ze hen beschermen tegen wilde dieren zoals beren en wolven, water leveren, wat een moeilijke taak was in dit karst-kalkstenen land waar de regen meestal dwars door de aarde in de ondergrond sijpelt, en het basiscomfort voor zich. De lokale bevolking maakt immers al duizenden jaren gebruik van deze hooglandweiden en hun voedzame gras. Archeologisch bewijs toont al in de prehistorie tekenen van mensen, hoogstwaarschijnlijk herders, op Velika Planina!
Tegenwoordig wordt Velika Planina beschouwd als een uitgestrekte alpenweide met een van Europa’s laatst overgebleven herdersdorpen in de hoge bergen die nog steeds zuivelproducten produceren volgens de oude traditie.
Tegenwoordig is het gebruikelijk om een specifieke herder en melkboer in te huren voor alle koeien in het gebied, op Velika Planina beheert elke herder nog steeds zijn eigen koeien en bereidt hij zijn eigen zuivelproducten. Daarom keren elke zomer, van juni tot september, herders uit de omliggende dorpen terug naar hun berghuizen om een eenvoudig leven te leiden door hun kuddes elke ochtend naar een weiland te brengen en zuivelproducten te bereiden voor de rest van de dag.
Hoewel er eigenlijk drie nederzettingen zijn op Velika Planina – Gojška Planina, Mala Planina en Velika Planina, dankt het gebied zijn naam aan de grootste en meest ontwikkelde. De herdersnederzetting Velika Planina bestaat uit 64 betoverende ovale houten hutten, die een unieke Alpine-architectuur hebben behouden na een volledige reconstructie nadat de hele nederzetting in de Tweede Wereldoorlog tot de grond toe was afgebrand. Elke hut heeft ook een houten hek, waarbinnen de koeien rusten als ze niet aan het grazen zijn. Er zijn een paar vijvers voor de dieren langs de weilanden en een bron voor de herders. Vroeger, tijdens de droge periodes waarin water schaars was, moesten de herders in de koudere Veternica-grot in de buurt klimmen, die bekend staat om de sneeuw zelfs in de heetste zomermaanden, en genoeg sneeuw verzamelen voor water voor de dieren en zichzelf.
Sneeuwvlokken verzamelden zich lichtjes op onze jassen terwijl we ons verwonderden over de oude herdersnederzetting en de dichte stukken krokussen die allemaal ingepakt waren en er klein uitzagen. De kou kroop langzaam omhoog waardoor we ons tempo opvoerden naar het nieuwere deel van Velika Planina met houten hutten die vooral bedoeld waren voor bezoekers zoals wij. Eindelijk bereikten we onze gezellige kleine hut genaamd Koča Tisa: ons huis voor de komende drie dagen met twee slaapkamers, een keuken, badkamer en een eetkamer met een bank en TV. Bovenop alles had deze plek ook een sauna en een buitenjacuzzi! We staken de open haard aan en genoten van een goed huisgemaakt diner terwijl de dans van kleine sneeuwvlokken buiten de ramen voortduurde.
De volgende ochtend werden we wakker met een verrassend zonnige dag. De zon lokte ons allemaal naar buiten en al snel gingen mijn zoon en ik allebei op in de teer uitziende krokussen voor het huis, dat openging voor de warmte van de nieuwe dag.
Het is gemakkelijk om te vergeten in welke eeuw je leeft als je door deze open weiden wandelt, de paarse wilde bloemen die glinsteren in de ochtendbries en traditionele houten hutten verspreid langs het pad. Na een luswandeling naar de top van Velika Planina op 1.666 m en zijn weiden, zagen we hoe de griezelige wolken, die zich rond de hoogste toppen van de Kamnik-Savinja Alpen hadden gevormd, ons snel naderden met de groeiende wind. Een sneeuwstorm stuurde ons terug naar de hut, waar we de open haard aanstaken, de sauna en jacuzzi klaarmaakten en de rest van de middag gezellig binnen genoten. (Een tip voor de verstandigen: het nabijgelegen restaurant Zeleni Rob bereidt ook take-aways die je in het comfort van je eigen hut kunt eten!)
Het weer voor onze derde dag was zonnig maar koud en winderig voorspeld. Niet ideaal, maar geweldig om de zonsopgang in Velika Planina te zien tijdens het krokusseizoen.
Mijn wekker ging om 5.30 uur af, terwijl alle anderen nog diep in slaap waren. Ik sloop het huis uit, deed onze opgewonden hond aan de lijn en rende naar de oude herdersnederzetting.
Er waren al een paar fotografen verzameld op de Kapelica Marije Snežne (Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van de Sneeuw) in warme winterjassen, handschoenen en hun hoodies over de hoeden getrokken. Het was -4 graden en er stond een stevige wind. Nadat ik mijn vriend Jaka tegen het lijf liep, besloot ik hem te vergezellen op zijn bezoeken aan de mooie uitzichtpunten voor de zonsopgangfotografie op Velika Planina. De wolken verduisterden het eerste zonlicht, maar toen de zon eindelijk tevoorschijn kwam, snakten we naar het buitenaardse uitzicht op de zonovergoten paarse tapijten van wilde bloemen tussen kleine houten hutten, verspreid over de heldergroene weiden. Allemaal tegen een schilderachtige achtergrond van de ontwakende Kamnik-Savinja Alpen.
Anderhalf uur later lag ik al terug in het warme bed mijn half bevroren ledematen te troosten en te denken aan de dromerige bezienswaardigheden die ik zojuist had gezien. Natuurlijk, Velika Planina is prachtig op elk moment van de dag, maar er gaat niets boven het kijken naar de zon die over de horizon gluurt om een nieuwe dag aan te kondigen, vooral met de grond bedekt met eindeloze velden met krokussen.
We vertrokken die dag in de middag nadat we afscheid hadden genomen van onze gezellige hut en met een flinke portie kwark štruklji veilig verpakt in de rugzak als zoete herinnering aan het heerlijke bergleven. Hoewel die al weg zijn, zijn we er allemaal zeker van dat we in de toekomst nog vele malen terug zullen komen voor meer magische en zoete momenten.
Blijf ons volgen voor meer buitenavonturen! Meedoen vijfenveertig duizend Exploring Slovenia-fans door ons leuk te vinden op on Facebook, Twitteren Instagram. Als je dit verhaal leuk vond, meld je dan aan voor de maandelijkse nieuwsbrief exploreslovenia.com/blog. Een handvol verhalen over wandelen en klimmen in Slovenië, elke maand in je inbox.
Op zoek naar een prachtige tocht in de bergen? Exploring Slovenia biedt begeleide wandel- en klimtochten aan!
[ad_2]
CreditSource link
